Kankerontkenner (Hematonmagazine zomer 2025)

'Hoezo heb ik niet de onschuldige variant van de ziekte van Kahler, Mgus? Dáár had mijn huisarts het over, niet over kanker!' Geschokt keek ik de hematoloog aan.  Eén zin met maar liefst vier dramatische woorden erin. Kanker, ongeneeslijk, chemo en stamceltransplantatie.  Het liefste was ik direct opgestaan. Weg van deze arts met zijn rare diagnose die nooit kan kloppen!  

Wanneer je (onverwacht) heel slecht nieuws krijgt, is ontkenning uiteraard een veel voorkomend mechanisme, dus ik ben niet de enige die zo reageerde. Het schijnt een beschermend effect te hebben, het nieuws is te groot om in één keer te kunnen overzien.  
Goede artsen weten dit en tonen hier begrip voor, geven tijd en doseren hun informatie. Die van mij was blijkbaar zelf ziek toen het onderdeel 'slecht-nieuws-gesprek' op het programma stond.  
De schok was zo groot, dat ik echt de nodige tijd nodig had om het nieuws te accepteren.  
 
Er zijn echter patiënten die hun kanker blijven ontkennen, naar hun omgeving, maar vooral ook naar zichzelf toe.  
'Ach ja, er is een klein tumortje bij me gevonden. Maar ik zeg altijd maar: wat vanzelf is gekomen, gaat ook vanzelf weer weg! Bovendien komt er in onze familie helemaal geen kanker voor, dus het lijkt me wel heel sterk als IK nu juist kanker zou hebben. Ik voel me ook helemaal niet ziek! 
Er zijn wel wat issuetjes op het werk geweest en ik maak veel te veel uren. Ik heb al bedacht dat ik wat rustiger aan moet gaan doen, ik weet zeker dat de volgende scan dan weer helemaal schoon is. 
Die dokters hebben bovendien ook niet alle wijsheid in pacht, ondanks hun lange studie. Bovendien zegt bloed ook niet alles, toch? Misschien zijn mijn buisjes wel verwisseld met die van een ander, die laboranten zijn ook niet altijd even geconcentreerd, een foutje is zo gemaakt!  
Zolang ik er geen last van heb (gierende hoestbui...), blijven ze van mijn lijf af. 
Weet je trouwens wel, hoest hoest, wat voor een rotzooi chemo is?  
 
Maar nóg erger dan de patiënt die de eigen diagnose niet binnenlaat, is de persoon die kanker bij anderen ontkent. Die ken ik ook. 
'Hoezo ongeneesbaar? Ze zijn zo knap tegenwoordig! Je zult zien dat er binnenkort pillen zijn waarmee je zo weer de oude bent!' 
'Weet je zeker dat je de arts goed verstaan hebt? Jij gaat altijd meteen van het ergste uit.' 
'Jij kanker? Dat kan echt niet, als er iemand gezond leeft, ben jij het!' 
 
Bij dergelijke opmerkingen ben ik altijd blij dat mijn moeder me tot tien heeft leren kennen. Als ik uitgeteld ben, lach ik vriendelijk naar degene die de onnozele opmerking maakt. Want ach, waarschijnlijk moet je eerst zelf een slechte diagnose hebben gekregen om te snappen hoe je het beste reageert op een slechte uitslag bij een ander.