Even helemaal weg (Hematon -magazine herfst 2024)

Vandaag, drie dagen voor de Kerst, word ik voor de stamceltransplantatie opgenomen in het Radboud.  Mijn man Jos en ik krijgen een korte rondleiding. Ik vraag me af waarom ik een rondleiding krijg, het is namelijk niet de bedoeling dat ik uit mijn kamer ga komen! Dan gaan we via een sluis mijn kamer in. Jos moet de uitvoerige handwas-instructies leren. 

een vrij uitzichtloze kamer!

Ik berg mijn spullen op en wordt dan uitgenodigd om in een behandelkamer een PICC-lijn (waarmee ze bloed kunnen afnemen, vloeibare medicijnen en zelfs eten kunnen toedienen) te laten zetten. 
Als deze klus geklaard is, denk ik een paar rustige dagen te krijgen. Maar mijn hematoloog kondigt vrolijk aan: 'Nu er geen Kahler meer in het bloed is te zien, wil ik ook weten hoe schoon het beenmerg is. Ik wil graag een beenmergpunctie doen. Ik eigenlijk niet, maar natuurlijk werk ik braaf mee. 
De volgende morgen ontvang ik een zware chemo. Ik zuig bijna continu op waterijs om mijn wangslijmvlies zo heel mogelijk te houden.  Na een paar uur ben ik flink misselijk. Van het ijs, van de chemo of van allebei. Maar gelukkig zijn daarvoor ook medicijnen. 
 
Ik heb veel tijd om na te denken. Morgen krijg ik mijn stamcellen terug. Zonder een stamcellentransplantatie is de chemo van vandaag niet te overleven. De zware dosis Melfanan doodt namelijk niet alleen mijn kankercellen, maar maakt álles kapot op zijn weg. Ik begin te piekeren. Wat nu als het ziekenhuispersoneel van deze afdeling morgen allemaal ziek is? Of als de afdeling in de fik vliegt? Het zou toch wel heel wrang zijn als iedereen al die moeite voor me heeft gedaan en ik eindig door een lullige brand? 
 
Ik val in een onrustige slaap. Bij het wakker worden ruik ik geen brandgeur en het personeel blijkt gelukkig gewoon aanwezig. 
Even later hoe het zakje met (ongeveer 5 miljoen) schone stamcellen via het infuus mijn lichaam inloopt. Het is ongelooflijk én indrukwekkend tegelijk dat zo'n lullig klein zakje (met ongeveer 5 miljoen stamcellen) mij in een soort Ilse 2.0 moet gaan veranderen! De kanker is dadelijk, als alles goed uitpakt, helemaal weg! En hopelijk niet éven, maar heel lang. 

PS, inmiddels ben ik 3 1/2 jaar verder en is er nog steeds geen Kahler in mijn bloed te bespeuren!