Bad hairday (Hematonmagazine zomer 2024)

'Gaan je haren uitvallen?' is een vraag die me na de diagnose kanker vaak gesteld is. Ja, dat deed het. Het voelde vreemd toen ik tijdens een chemokuur een bos haren op mijn sloop zag liggen. Binnen een paar dagen trof ik de haren overal aan. In het doucheputje, op mijn kleren, in de haarborstel. Eigenlijk vallen de haren trouwens niet uit, ze laten los. Alsof ze protesteren tegen de chemo. 'Hé, hallo, weet je wel wat voor een troep ze bij je indruppelen? Daar werken wij niet aan mee hoor.' Bad hairday verlost van losse haren Het gevoel van 'loslatend haar' is absoluut niet prettig. Ik besloot dat mijn dikke haarbos er dan ook maar meteen af moest. Naar de kapsalon durfde ik niet. Met een beetje pech ging een andere klant daar benoemen hoe stoer het van me was, zo'n kapsel. Nee, mijn man mag het doen. Lekker thuis, met een doos tissues ernaast. Gelukkig bleek ik een redelijk gelijkmatige schedel te hebben. Het nadeel van een bloot hoofd diende zich buiten aan: wat is dat koud in oktober! Gelukkig had ik nu een legitieme reden om (heel) veel mutsjes aan te schaffen. Al snel schrok ik niet meer van mijn spiegelbeeld. Een kaal hoofd geeft ook een voordeel. Mijn haar zit nooit slecht, iets waar ik normaalgesproken 's morgens wel last van had. Ik hoefde het niet te wassen en stylen, en zeker tijdens de zwaarste behandeling in het ziekenhuis weet ik vrij dat ik dat niet had gekund! Al een paar weken na de stamceltransplantatie begon mijn haar weer te groeien. Wildvreemden vroegen aan me of ze mijn haar misschien even mogen voelen. Het dons zag er zo schattig zacht uit! Weer wat later veranderde het dons in kleine krulletjes. Ik heb vroeger om krullen gesmeekt, maar ik vond deze oudjespermanent-achtige variant maar niets. Mijn kapster voorspelde dat de krulletjes weer zouden verdwijnen. En inderdaad, ongeveer een jaar later, kreeg ik mijn 'oude' haar weer terug. Nog steeds dik, maar daarbij ook erg stug en broos. Soms verlang ik zomaar ineens weer naar mijn kale hoofd.