Stijgende waardes

Het zijn bijzondere maanden geweest. Jos zijn moeder werd na de zomer ziek en is daarvoor in oktober in het ziekenhuis opgenomen. Ze bleek nog maar 10% hartfunctie te hebben en is daarom overgebracht naar het hospice in Bakel. Wat een liefdevolle plek! Ze is geweldig verzorgd, krabbelde zelfs weer wat op, maar stierf toch nog onverwacht op 5 december. We zijn nu druk doende met het leegmaken van haar huisje en gelukkig gaat dat met veel mooie herinneringen gepaard.
Daarnaast is de vriendin van mijn vader afgelopen zondag met een gesprongen nier opgenomen in het ziekenhuis. Gelukkig is de operatie goed verlopen, maar samen uit eten 2e Kerstdag, zoals eerst het plan was, zit er nu uiteraard niet in, ze heeft nog een hele weg te gaan! We gaan nu naar hem toe op deze feestdag en dan kook ik daar wel wat kerstigs.
We hopen natuurlijk allemaal op een zo goed mogelijk herstel voor José, ook voor mijn vader die haar heel erg mist.

Mijn vermoeidheidsklachten zijn toegenomen de laatste maanden, maar omdat ik het natuurlijk ook drukker heb gehad dan normaal, wist ik niet zeker of dat aan de Kahler was toe te schrijven.

19 December, tijdens het driemaandelijks gesprek met de hematoloog, bleek dit wel het geval. Mijn HB is niet meer stabiel 'iets te laag' zoals het laatste half jaar, maar zit nu op 6.5, wat nog maar 0.3 verwijderd is van starten met de chemo-behandelingen. Een HB van 6.2 of lager is immers één van de vier objectieve gegevens waarop de behandelindicatie start (de andere zijn: te hoog calcium, te hoog kreatine-gehalte of zichtbare schade aan de botten en dat is allemaal nog niet aan de orde bij mij al lopen die cijfers ook allemaal op). De grotere vermoeidheid en het meer slapen, zijn dus een gevolg van het lage HB. Begin januari moet ik opnieuw alle bloedonderzoeken hebben, en krijg ik weer een CT-scan van het hele lichaam. Ook wordt mijn urine dan weer uitvoerig onderzocht. 14 Januari hebben we dan opnieuw een uitslagen-gesprek met mijn arts.

Ik was benieuwd hoe ik me zou voelen na dit nieuws, want ontegenzeggelijk wordt het hierdoor nóg spannender allemaal. Klimt het HB toch weer wat omhoog en kan ik nog even door met het leven zoals ik het nu heb? Of word ik dadelijk écht ziek door de zware medicijnen? De dag van de uitslag lukt het me altijd slecht om bij mijn gevoel te komen, maar daarna bleek ik me eigenlijk behoorlijk prettig te voelen.
Er zit een soort van vooraankondiging in de laatste uitslag zodat een evt. slecht bericht volgens mij al niet meer zo hard aan kan komen. Dat vind ik fijner dan onverwachts te horen krijgen 'we moeten starten met de chemo'. Ik houd niet zo van grote vervelende verrassingen. De bloed-uitslagen maken ook dat ik éxtra geniet van de vrije dagen rondom de Kerst en oud en nieuw, domweg omdat ik me nog meer dan anders realiseer dat ik de tijd waarin ik best nog veel kan, goed moet benutten. Ik ben dus weer heerlijk aan het aquarelleren, lees veel, kijk samen met Jos naar een Scandinavische tv-serie, kook wat uitgebreider dan normaal, plan de nodige etentjes met vrienden en familie en probeer de balans te houden tussen in- en ontspanning.