Mindfullness als medicijn?

Mindfullness als medicijn

Er is de laatste maanden veel gebeurd op het gebied van mijn gezondheid. Vanaf december sliep ik heel slecht vanwege de neuropathie in mijn tenen. Ook bleef ik maar last hebben van mijn onderrug. De reumatologe staarde tijdens mijn laatste bezoek in februari nog eens naar de MRI van 2018 en zag dat er een kleine ontsteking in de rug zat. De Plaquenil is daarom vervangen door een ontstekingsremmer en een ander medicijn dat sterk werkt tegen zenuwpijnen.
Het is een uitstekende zet geweest, want ik slaap sinds een week heel veel beter (houd alleen Jos wakker met mijn gesnurk :-)

Maar het belangrijkste van de afgelopen periode: vandaag was weer een uitslagendag. Om maar met het goede nieuws in huis te vallen: de foute cijfers zijn zelfs wat gedaald de afgelopen drie maanden. Ze zitten weer op dezelfde waarde als in september 2018. Het enige wat iets verslechterd is, is dat ik nu bloedarmoede heb, maar de waarde is nog niet zo laag dat er ingegrepen hoeft te worden. Ik mag gewoon weer drie maanden doorhobbelen en hoef alleen tussendoor aan de bel te trekken als mijn klachten verergeren.

Zou het aan de mindfullnesstraining liggen dat het nu beter met me gaat? Wetenschappelijk is dat (nog?) niet te onderbouwen, maar ik denk zelf dat het in ieder geval wel een heel positieve invloed heeft.

Ik heb in de acht intensieve sessies geleerd om heel veel te laten. Dat klinkt heel veel gemakkelijker dan dat het zonder oefening is, dingen laten. Zo heb ik geleerd om niet of hooguit weinig energie te steken in zaken waar ik geen invloed op uit kan oefenen. Zoals bijvoorbeeld het mogelijke verloop van mijn ziekte.
Oordelen over anderen bleek ik veel meer en sneller te doen dan dat ik zelf dacht en ook dit probeer ik te laten. Dat lukt me aardig als ik gewoon niet direct reageer als iemand iets zegt of doet. Zacht zijn voor de ander en voor mezelf, het maakt (mijn) leven fijner.
Ook laat ik het 'heel veel nadenken over mijn gevoel'. Daarvoor in de plaats zoek ik nu meerdere momenten op de dag even mijn adem op. Die vertelt me hoe ik me voel en daar kan ik dan naar handelen. We hebben ook veel met 'bewegen in aandacht' gedaan, te vergelijken met yoga-oefeningen, hier heb ik ook veel baat bij, zowel fysiek als mentaal. Ik ga hier dan ook zeker mee
door thuis.
Mijn medecursisten waren stuk voor stuk echte lieverds. Dat we de diagnose kanker delen, maakte het gemakkelijk om er voor elkaar te zijn. Het uitwisselen van persoonlijke ervaringen heeft me enorm gesteund in het acceptatieproces waar ik nog steeds in zit.

Ik had vooraf als belangrijk doel: de angst voor de stamceltransplantatie overwinnen. Ik heb het doel niet bereikt, maar ben toch tevreden. Ik heb namelijk ingezien dat de angst erbij mag horen en dat ik, tegen de tijd dat het aan de orde is, hulp kan vragen. Daarnaast heb ik geleerd mezelf veel beter te ontspannen, waardoor ik vervelende gevoelens beter kan reduceren en/of accepteren. Heel veel oefeningen kun je liggend doen, dus die kunnen me zelfs tijdens de ziekenhuisopname helpen. De adem als altijd aanwezig anker...

De afronding van de training was echt heel bijzonder. Iemand had een prachtig muziekstuk uitgezocht, vroeg ons om in een kring te gaan staan en elkaars hand vast te pakken tijdens het beluisteren. Met de ogen dicht stonden we te genieten. Er waren mensen die huilden, ik had één warme en één koude hand vast. Ik voelde de energie de groep rondgaan, zo'n bijzondere ervaring, alsof we elkaar op de been hielden! Ook het 'knuffelafscheid' van iedereen was echt hartverwarmend. Al met al heeft het me heel veel opgeleverd en voel ik nu me veel sterker.

Eén ding is helaas niet echt verbeterd en dat is... de vermoeidheid. Ik kan inmiddels niet meer zonder een middagdutje en kreeg het gevoel dat er alleen nog maar energie was om te werken, wat oefeningen en het huishouden te doen. Gelukkig heb ik inmiddels toestemming van de bedrijfsarts om 40% minder te gaan werken. Nu ik alleen op de maandag-, woensdag- en vrijdagmorgen werk, zit er een betere balans in de dagen. Als ik me een dag brak voel (wat helaas regelmatig voorkomt), dan weet ik dat ik de volgende dag bij kan tanken. Het is heerlijk om die vrije dagen extra rustig te starten.

Al met al een heel positief verhaal dus. Wat mij betreft houdt deze fase nog een hele tijd stand.  Wetenschappers kunnen in die periode mooi hét genezende medicijn tegen Kahler (liefst zonder bijwerkingen) ontwikkelen.
Want hoewel ik nu vooral in het hier en nu probeer te leven, blijft het dromen over volledig kunnen genezen heerlijk!