Zonkracht tien!

Het is weer even geleden dat ik een bericht geschreven heb. Soms is er gewoon te weinig te vertellen of heb ik juist zoveel te vertellen dat ik niet weet hoe ik het moet verwoorden.

Eerst maar even de laatste droge uitslagen. Begin januari ben ik weer naar de hematoloog geweest om de bloedmetingen van eind december door te nemen. Mijn iga-gehalte (het ontspoorde eiwit) is maar licht gestegen, creatine en calcium zijn gelijk gebleven, wat goed nieuws is. Wat wel in de gaten gehouden moet worden, is mijn HB. Dit is in een krappe maand tijd meer dan een heel punt gezakt en zit daarmee nu voor het eerst onder de normaalwaarde (nu op 7.1). Omdat het HB bij mij nogal schommelt, kan het ook weer spontaan verbeteren. Eind januari word ik hier opnieuw op geprikt en dan eind februari weer, voor het volgende bezoek aan de hematoloog 27 februari. Omdat een HB onder de 6.5 reden is om te starten met de behandeling, werd ik hier wel even nerveus van. Het zwaard van Damocles leek ineens wat meer op me gericht. Inmiddels is dat gevoel weer gezakt en ik hoop dat het een eenmalige lage uitschieter was of dat het in ieder geval niet (snel) verder daalt.

De vorige keer schreef ik over de emotionele pijn van het sluiten van HappyChoice. Inmiddels doet het geen pijn meer. Ik heb de kamer die als kantoor diende 'ontkantoord' en er weer een gezellige kamer van gemaakt waar ik kan werken, bellen, lezen of gelukshangers maken. Wat me erg heeft geholpen is het gegeven dat ik HappyChoice zo weer kan heropenen als de tijd er rijp voor is.

De maand december was echter best pittig, vooral omdat het me steeds meer moeite kostte om in slaap te vallen 's avonds. Ik ging rond half 11 naar bed, maar lag bijna standaard tot een uur of 2 wakker. Het gevolg was uiteraard dat de vermoeidheid overdag ook nog erger werd. Soms sliep ik wel twee keer extra.
Desondanks hebben we heerlijke feestdagen gehad met een aantal familieleden  met als toetje drie gezellige dagen Domburg met mijn vader en José.
Begin januari vond ik de vermoeidheid toch echt te overheersend worden, zeker met het oog op het weer  gaan werken na ruim twee weken vakantie. Ik besprak mijn probleem bij de hematologe die kordaat slaaptabletten voorschreef. Ik reageerde in eerste instantie gelaten. Wéér iets in de pillendoos erbij waar je afhankelijk van kunt worden, jakkie! Voor wie nooit slaaptabletten heeft gehad, even een kleine omschrijving van hoe ze, in ieder geval bij mij, werken. Je neemt een pil in en gaat binnen een kwartier naar bed (anders loop je de kans te gaan zwalken of erger...). Dan ga je nog wat lezen of tv kijken en voel je geleidelijk aan hoe je ledematen in de matras getrokken worden. Daarna is het alleen nog een kwestie van snel het licht uit doen voordat het licht bij jezelf uitgaat ;-).
Wat een uitvinding! Ik sliep er direct heerlijk mee, een uur of acht achter elkaar, maar helaas veranderde er overdag bar weinig. Ik sleepte me door de dag heen en was blij als het nacht werd zodat ik weer een slaappil kon nemen en werd er ook niet echt vrolijker op. Achteraf denk ik: waarschijnlijk was ik zo moe, dat ik een hoop bij te slapen had.
Want...sinds afgelopen donderdag voel ik me ineens als herboren! Niet meer moe overdag, ik heb zelfs niet meer geslapen tussen de middag. Het is moeilijk uit te leggen hoe allesoverheersende slapeloosheid doorwerkt en hoe moedeloos je ervan wordt en hoeveel moeite het je kost om de gewone, dagelijkse dingen te doen. Maar ik ervaar het nu als meer dan verrukkelijk dat ik weer energie heb en ineens weer veel meer uren op een dag tot mijn beschikking heb! Het maakt zelfs dat ik morgen met de bedrijfsarts wil gaan overleggen of ik me voor 100% beter mag melden. Wie me dit een maand geleden verteld had, had ik voor gek verklaard! Het maakt de dagen in ieder geval weer veel kleurrijker.

Het zonnetje scheen vanmorgen zó uitnodigend dat ik al een flinke wandeling heb gemaakt met Pebbles. Naar mijn zo geliefde Maas uiteraard, waar het water nog zo hoog staat, dat het wel zeegolven lijken als er een boot voorbij vaart.
De bomen stonden half onder water, sommige kleintjes toonden alleen nog hun kruin, maar op álle bomen scheen de zon uitbundig.

Ik zag de parallel met mijn eigen leven op het moment. Soms voel ik dat het water me (bijna) aan de lippen staat, maar vandaag voelde ik enkel de zon. Zonkracht tien!