Inleveren

Niet schrikken van deze titel, want op medisch gebied gaat het best goed. Ik heb inmiddels weer bloeduitslagen binnen en alles zit nog altijd binnen het normaalbereik. De enige belangrijke waarde die behoorlijk gezakt is, is het HB maar zolang de waarde nog boven de 7 blijft, is dat geen reden voor behandeling. In januari wordt gemeten of het HB nog verder gedaald is en tot die tijd ben ik weer goedgekeurd. Dat is een heerlijke gedachte om de komende maanden mee in te gaan, zeker met de feestdagen voor de boeg.

Emotioneel heb ik echter wel even iets nieuws dat ik moet verwerken.
Gisteren had ik een gesprek met de verzuimadviseur van Gilde, mijn werkgever, en daar spraken we over mijn belastbaarheid. Zowel de bedrijfsarts als ikzelf denken dat 18-20 uur per week werken, dus ongeveer 4/5 van mijn dienstomvang echt het maximum is en dat ik hier ook niet zoveel rek meer in mag verwachten in het volgende, tweede ziektejaar. Ik had netjes doorgegeven dat ik ook weer een paar uur per week binnen mijn eigen loopbaanbedrijfje werk.
Daarop kwam onmiddellijk de reactie dat dit niet logisch is: niet alle uren voor Gilde kunnen werken en wel thuis kunnen werken. Hoewel men mijn beweegredenen begrijpt om HappyChoice enigszins door te willen laten draaien (de kosten voor HappyChoice lopen gewoon door) werd me duidelijk gemaakt dat ik grote problemen kan krijgen als ik deze combinatie zo doorzet.

Dus kortweg komt het erop neer: kiezen tussen alle uren maken bij Gilde zodat ik thuis kan doen 'wat ik wil', of minder uren maken bij Gilde en met HappyChoice stoppen.

Rationeel kostte het me weinig moeite om direct de juiste beslissing te nemen. Ik MOET kiezen voor mijn gezondheid en daarmee de deuren van mijn eigen bedrijf sluiten.

Nu, een dag na het gesprek, voel ik echter de bijbehorende emotie. Ik heb hoofdpijn, ben emotioneel als ik het over mijn eigen bedrijf heb, voel zelfs fysieke pijn als ik door mijn gezellige kantoortje loop. Natuurlijk kan ik daar ook 'andere leuke dingen voor mezelf doen', zoals tassenhangers maken, maar het was toch vooral de kantoorruimte waarin ik heel veel prettige gesprekken met cliënten heb mogen voeren.

Het glas is bij mij echter altijd halfvol. Zelfs nu denk ik alweer dat ik blij mag zijn dát ik vier jaar lang een eigen bedrijf heb kunnen hebben en dat ik trots mag zijn op de resultaten die ik samen met cliënten heb bereikt. Maar de inhoud van het halfvolle glas smaakt nog wat zuur en ik hoop dat die smaak snel wegtrekt.