De eerste les in het nieuwe schooljaar!

We zijn een paar weken verder, maar het lijkt een veel langere periode deze keer. Er is dan ook weer het een en ander gebeurd de afgelopen tijd.
Na de vakantie heb ik een aardige jetlag gehad, maar gelukkig was ik nog vrij en dan is zoiets echt minder storend. Daarna heb ik een paar goede dagen gehad, totdat ik anderhalve week geleden flink ziek werd.

Het begon met heesheid, breidde zich uit met benauwdheid en een vastzittende hoest, koorts, niet kunnen slapen, een griepgevoel waardoor ik niet eens kon zitten en alleen nog maar in bed lag. Ik voelde me na een paar dagen nog zó beroerd dat ik vorige week maandag toch maar even met de hematoloog heb gebeld. Ik werd meteen naar de EHBO doorverwezen omdat men bang was voor een longontsteking. En zo kon Jos op zijn eerste werkdag weer terug naar huis om mee te gaan.

Er is bloed afgenomen en na tig dokters kwam de diagnose: een luchtweginfectie waarvoor antibiotica voorgeschreven werd. Tot onze schrik werd er echter óók ongevraagd gemeld dat de bloedwaarden die met Kahler te maken hadden, flink waren opgelopen, het calciumgehalte zelfs tot buiten het normaalbereik.
Ik kreeg een (bel)afspraak met de hematoloog mee naar huis voor vandaag en de opdracht om later in de week opnieuw bloed te laten prikken.

De eerste dagen was ik nog te beroerd om bezig te zijn met dit gesprek, maar naarmate de week vorderde, namen de zenuwen toe. Was het nu (al) zover, moest ik behandeld gaan worden?
Een hoog calciumgehalte is namelijk een van de grootste waarschuwingssignalen bij Kahler.
Ik wilde optimistisch en hoopvol blijven, maar de woorden van de artsen bij de EHBO waren zo duidelijk geweest! Kon het dan toch nog meevallen? Ik had er echt een hard hoofd in en het leek ineens zomaar mogelijk dat ik binnenkort met de chemo moest starten.

Vandaag om half zes had mijn hematoloog eindelijk tijd voor haar bel-afspraken. Ze was blij dat ik aardig aan het opknappen ben en vertelde me dat de bloedwaarden ook weer aan het dalen waren zodat we weer 'gewoon' verder kunnen. Opluchting, verbazing, ik weet niet precies wat ik voelde. Maar ik weet wel dat ik vliegensvlug van de zware gedachten over 'snel een traject in moeten' weer terug kon naar het al bekende 'wait-and-see' verhaal.

Ik vind het zwaar, het af moeten wachten, het afhankelijk zijn van waarden die ik zelf niet (direct) kan zien en interpretaties van anderen die (in dit geval dus zeker) voorbarig waren.
Maar ik probeer er ook maar weer een les uit te halen: alleen vertrouwen op wat mijn eigen arts van de cijfertjes denkt en niet op haar collega's, al zijn die nog zo aardig.

Hopelijk knap ik snel nog verder op en kom ik weer op het energieniveau dat ik vóór de infectie had...en kan ik weer lekker verder sluimeren ;-).