Vakantie voorbij

De vakantie in Amerika is alweer geschiedenis. We hebben het heel erg fijn gehad en vooral mijn wens om he-le-maal bij te praten met Marion is ook he-le-maal uitgekomen. Een buitenstaander kan vast niet snappen dat we zoveel te bespreken hebben, zelfs na al die uren samen zijn.
Maar ja,dat heb je met zussen, en zeker met zussen die zover uit elkaar wonen en van elkaar houden ;-)

Ik was deze reis van plan om geen dokters te bezoeken, maar helaas is dat toch niet helemaal gelukt. Ik had namelijk een gedeelte van de Prednison thuis laten liggen en daardoor onvoldoende tabletten voor de hele vakantie. Niet innemen was geen optie, dus ik dacht optimistisch dat een kwestie was van 'm
een mailtje sturen naar mijn huisarts en/of apotheek en dan de medicijnen afhalen in Aberdeen.'
Helaas is er blijkbaar een wet in Amerika die het niet toestaat om op deze manier te handelen, dus kon ik op de eerste vakantiedag naar Patient First, een soort huisartsenpost. Een belevenis op zich!
Het eerste kwartier ging op aan het invullen van heel veel formulieren en het controleren van mijn creditcard. Daarna kreeg ik een check alsof ik met zware klachten was binnengekomen: ellelange vragenlijst, meten van temperatuur, bloeddruk, gewicht, lengte... en pas daarna kon ik (inmiddels voor de derde keer) aan een echte arts uitleggen wat mijn probleem was. 133 dollar armer stond ik na een dik half uur weer buiten, maar wél met dertig pilletjes Prednison.

Daarna stond ons niets meer in de weg om echt vakantie te gaan vieren met zijn allen. We hebben naast het al genoemde kletsen, schandalig veel buiten de deur gegeten (maar zelf eten halen in de supermarkt is écht veel duurder, zo voelt het in ieder geval), regelmatig gewinkeld (helaas houden zowel Marion als ik dit niet zo lang meer vol als vroeger), happy hours gehouden thuis en buiten de deur, stukjes gewandeld, getafeltennist, koffie gedronken, Marions werk bewonderd in de galerie (en weer wat gekocht voor de verzameling thuis.

Officieel hadden we zelf ook een bootje in bruikleen dat we konden gebruiken, maar ondanks verwoed zoeken bij alle aanlegsteigers, hebben we dat niet weten te vinden. Een extra reden om een leuke bootexcursie te maken rondom Annapolis.

Daarna kwam, toch ineens heel snel, de dag van het vertrek, afscheid op het vliegveld. Dat blijft altijd zo ontiegelijk moeilijk en emotioneel, maar het hoort erbij en is ook een teken dat we het fijn gehad hebben. 

Natuurlijk is het nu ook weer prettig om thuis te zijn, eigen bed, bad, autootje, familie opzoeken, etc...
Maar toch ... droom ik alweer van het volgende weerzien met Marion!