Daaag meneer Kahler!

Nét terug van Fuerteventura. Meneer Kahler had ik niet in mijn koffers gestopt en wat was het lekker om even afstand van deze stalker te nemen!
De reisdag, vorige week maandag, was erg zwaar. Lange rijen bij de incheckbalie, lange rij bij de douane. Ik ben goed in zitten, lopen en liggen, maar jammer genoeg is dat niet mogelijk in de rij.
De vliegreis zelf viel me erg mee, helaas was het daarna weer staand wachten op de bus en dan nog een uurtje hobbelen naar Correleja. Maar het mooie hotel met de gastvrije ontvangst maakte meteen heel veel goed.

De dagen verliepen in een ritme dat goed past bij een minder goede conditie: iedere morgen constateerden we blij dat het alweer zonnig was en dronken we in bed onze meegenomen oplos-espresso (blijft raar dat die oploskoffie alleen in het buitenland smaakt). Dan, nog altijd in bed, digitaal het krantje lezen en daarna toch maar eens opstaan voor de opfrisrituelen.
De dagen vulden zich verder met drie keer per dag aanschuiven aan veel te uitgebreide buffetten (veel te uitgebreid in de zin van veel te veel lekkere, maar ook minder gezonde, keuzes), wandelen door het gezellige Correleja, wat lezen, mensen kijken op een terrasje, gezonde smoothies afwisselen met de minstens zo lekkere cocktails.
Al of niet met alcohol, want zelfs die valt me beter hier ;-)

Mijn klachten worden al na een paar dagen minder: ik heb meer energie, slaap beter en ervaar nóg minder rugpijn. Ik heb zelfs de neiging mijn rug-oefeningen te vergeten. Ik ben veel minder moe, hoewel het middagdutje nog nodig blijft. Het is grappig dat ik me hier sowieso niet echt ziek voel.
De mensen om me heen doen namelijk (bijna) net zo weinig, dat relativeert blijkbaar nogal.
Of zouden ze allemaal ziek zijn?

Het is heerlijk om me beter te voelen, maar met het toenemen van mijn fysieke krachten, neemt de weerstand tegen de diagnose op het einde van de vakantie onverwacht óók sterk toe.
Klote Kahler, je kunt me wat! Moet je kijken hoe ik van deze vakantie opknap, denk je nu echt dat ik dadelijk weer met jou bezig wil zijn? Ik ga gewoon alles afzeggen, laat geen bloed prikken volgende week in Venlo, ga niet naar Utrecht voor een second opinion, ook niet naar mijn eigen ziekenhuis voor de uitslagen en probeer de afgelopen maanden gewoon te vergeten.
Ik stel Jos voor dat we naar Fuerteventura emigreren en daar een nieuw leven opbouwen. 'Ik denk dat ze hier geen arts voor jouw ziekte hebben, schat', is zijn antwoord. Waarop ik zeg: 'Mooi toch, hoef ik er ook niet mee bezig te zijn. En misschien is de Kahler wel weg door al die zon en het all-inclusive-verwend worden. Wie weet heb ik hét medicijn tegen Kahler uitgevonden, zou mooi zijn!"

Maar goed, al was deze vakantie een sprookje, het echte leven is dat niet altijd en ik ga natuurlijk wel netjes alle afspraken af. Met de sterke hoop dat ik in ieder geval volgende week om te beginnen kan melden dat ik in Utrecht een arts heb ontmoet waar ik vertrouwen in heb.