Weer aan het werk!

Nou ja, 'aan het werk' is misschien iets te veel gezegd. Ik ben náár het werk geweest en dat voelt zo goed! Eerst heerlijk bijgepraat met een directe collega die ondanks haar jeugdige leeftijd kan luisteren als de beste (maar ja, ze is dan ook loopbaanadviseur haha).
Daarna naar de kantoortuin, best met een knoop in mijn maag. Ik had het gevoel dat er met joekels van letters 'ziek zwak en misselijk' op mijn voorhoofd stond. Na een klein maar hevig huilbuitje op de eerste de beste lieve schouders die zich aandienden, voelde het vooral erg fijn om even met een tiental belang-stellende collega's te kunnen praten over wat er allemaal gebeurd is de laatste weken. Op zo'n moment merk je (weer) hoe fijn het is om bij een team te horen. Wat zijn ze saamhorig lief in zo'n situatie! Ik was er echt door geroerd. Daarna ben ik met mijn leidinggevende gaan bespreken wat de plannen worden voor de komende tijd. Ik ga werken aan een project zonder echte tijdsdruk en we bekijken hoeveel uur per week me dit gaat lukken. Voor een deel kan ik het ook thuis doen als dat beter gaat. Eerst maar eens goed lezen waar het ook alweer over ging, want de inhoud van het project is tot ver beneden ANP gezakt.

Op de dag van de uitslag voelde het alsof ik van patiënt linea recta naar 'genezen' kon gaan, maar dat is natuurlijk mezelf voor de gek houden. De klachten bestaan nog altijd, vooral de rugpijn, kortademigheid en last van mijn ogen. Uit het urine-onderzoek bleek bovendien dat ik waarschijnlijk een blaasontsteking heb, hoewel ik daar niet veel van heb gemerkt.
Ik ben voor alle vier de klachten dus maar hulp gaan zoeken, van afwachten lekker weer in een actieve modus die me beter zint. Zo heb ik via de huisarts al kunsttranen gekregen voor mijn ogen (waar ze tot nu toe alleen maar roder van lijken te worden!), heeft de fysio me al oefeningen voorgeschreven om de souplesse hopelijk weer enigszins in de onderrug terug te krijgen en krijg ik half april een onderzoek naar mijn longfunctie, want de kortademigheid kan ook nog van mijn astma komen in plaats van van de Kahler.

Al met al was het vooral mentaal een vreemde week, zowel voor mij als voor Jos. Van honderd procent patiënt met de blik op al snel een zware behandeling naar ..., ja, naar wat?
Van 'bijna de toilettas al ingepakt' tot 'wat zal ik nu eens allemaal gaan plannen?'
Van helemaal blij dat er nog niets hoeft tot af en toe danig in de war. Want hoe dan ook blijft de uitslag best dubbel.

Ik hoop en verwacht dat de verwarring de komende weken nog meer plaats maakt voor gewenning aan de situatie en er samen uithalen wat erin zit. Voor dat laatste doen we in ieder geval nu al allemaal onze stinkende best en dat stimuleert erg om positief te blijven.