Even naar het ziekenhuis
Deels klopt mijn verwachting. Eén voor één verdwijnen mijn vele klachten over moeheid, pijnlijke gewrichten en rug via zijn twee vingers en het toetsenbord in de computer. We krijgen het over de hoge bloedwaarde die voor mijn huisarts de aanleiding vormde voor de doorverwijzing. 'U hebt zich vast al ingelezen over de ziekte van Kahler?'. Ik antwoord eerlijk dat ik vooral naar MGUS (een goedaardige afwijking die soms ontaardt in kanker) heb gekeken, omdat mijn huisarts aangaf dat ze vermoedde dat het dat was.
De dokter zwijgt en nodigt me even later uit op de onderzoekstafel.
Hij luistert en controleert van top tot teen en houdt zijn mond over wat wel of niet afwijkt.
Als we weer aan het bureau zitten en zijn wijsvingers weer driftig op het toetsenbord tikken, wordt de stilte ineens onaangenaam. 'Ik ga er vanuit dat u de ziekte van Kahler hebt', zegt mijn arts uit het niets. Ik ben even in de war. Hoezo geen MGUS? Hij schudt zijn hoofd: 'Voor MGUS is de afwijking in het bloed veel te hoog'. Hij stelt voor alle onderzoeken achter elkaar uit te voeren, zonder eerst per onderdeel te beoordelen, zoals normaalgesproken blijkbaar gebruikelijk is. Verwachtingsvol kijkt hij me aan alsof hij zojuist als een soort Gaston van de postcodeloterij de hoofdprijs bij me bezorgd heeft. Dan voegt hij nog als bonus toe: 'Dan kunnen we snel gaan behandelen als het nodig is. In uw geval wordt dat dan een combinatie van chemo en stamceltransplantatie'.
Ik vraag nog of het ook geen Kahler kan zijn. 'Ja hoor', antwoordt hij, 'in theorie kan dat'.
We lopen naar het secretariaat want hier start mijn weg naar definitieve bevestiging van de ziekte (of ontkenning, want dat kan toch ook? Of alleen in theorie?).
Maandag bloedmergonderzoek, dinsdag CT scan van het hele skelet, vandaag bloedprikken, zondag 24 uur urine verzamelen...
'En dan zie ik u over ruim twee weken terug.'
Reacties
Een reactie posten