Kahler op mijn pad

Vroeger, zeg maar vóór 7 maart (voorlopige-diagnose-dag), had ik nooit zenuwen voor de uitslag bij een arts. Dat  kwam vast ook doordat de uitslag meestal meeviel. Dat zag ik al als de arts in de spreekkamer relaxed het woord nam. 'We hebben de foto's/MRI/echo/ bloedwaarden... bekeken en gelukkig zijn er geen afwijkingen gevonden.' Dan volgde meestal een tevreden blik mijn kant op, alsof de resultaten  zijn  verdienste waren. En vervolgens moest ik maar uitzoeken wat ik verder met mijn klachten deed (beetje gecharcheerd gezegd, maar zo ging het wel ongeveer). Ik  dacht  na de MRI's vorige week woensdag dus dat het wel weer mee zou vallen met nerveus zijn voor de uitslag. Rationeel wist ik dat mijn rugpijn heel veel oorzaken kan hebben. Maar naarmate de uitslagdag (maandag) naderde, werd ik steeds zenuwachtiger. Zelf merkte ik dat niet direct, maar die arme Jos wel. Ik wilde over de meest onbenullige dingen ineens controle hebben, terwijl ik dat normaalgesproken ...

De komende woensdag kan ik al in het ziekenhuis terecht voor maar liefst drie MRI's. Alle gebieden waar Kahler actieve schade toe kan brengen, worden minitieus in kaart gebracht: het bekkengebied, de borst en de rug. Volgens mij kunnen er vier resultaten uit de MRI van de rug komen: 'kleine botschade door de Kahler '(verwacht ik echter niet omdat het calciumgehalte nog normaal is), 'rugklachten door de reuma' (dan moet ik naar de reumatoloog, zou wel passen bij de toenemende gewrichtsontstekingen elders in mijn lichaam), 'rugklachten door iets dat door een fysiotherapeut is te verhelpen' (ga ik voor!) of 'geen afwijkingen te zien' (dan zit het tussen mijn oren, de rugpijn ;-). Heerlijk om deze voorlopig laatste onderzoeken binnenkort achter de rug te hebben! Net nadat ik de diagnose ziekte van Kahler kreeg, las ik  dat je na zo'n heftige diagnose vaak maar twee vormen van reageren ziet: mensen duiken helemaal in de ziekte of ze vluchten er juist ...

Wat lijkt het me heerlijk om eens geen blogbericht te schrijven. Omdat ik geen nieuws heb. Of omdat ik het totáál vergeten ben, die Kahler. Maar goed, zover is het nu in ieder geval nog niet, best veel te vertellen weer. Afgelopen woensdag zijn Jos en ik naar het UMC gereden voor de uitslag van de second-opinion. Om kwart voor 12 stond mijn afspraak gepland. Buiten de spits, dus niet teveel drukte op de wegen. Helaas wel een 'ziekenhuisspits' met een overvolle parkeergarage zodat we naar een volgende door moesten rijden en terug lopen, slalommend om alle bouwprojecten (ze zijn een trambaan aan het aanleggen tussen de parkeergarage en het UMC). Gelukkig waren we ruim op tijd vertrokken, maar ik realiseerde me ineens wel heel sterk hoeveel drukker het in Utrecht is dan bijvoorbeeld in Venlo. Zelfs in de wachtkamer was er nauwelijks plaats en had ik echt last van het getetter van de anderen. Ik ben het leven boven de rivieren blijkbaar niet meer gewend. Dr. J. riep ons binnen en m...