Kahler op mijn pad

Ik weet inmiddels dat ik niet zo van het 'wait-and-see' ben. Want het betekent: geen regie hebben, wachten hoe dingen zich ontwikkelen, geduld kweken. Na het gesprek bij het UMC de vorige week, waren Jos en ik beiden zeer tevreden over de wijze waarop het gesprek verlopen was. Duidelijke informatie die op een meelevende wijze gebracht werd en een arts die voortvarend meedenkt over mogelijke behandelingen. Het kostte me afgelopen vrijdag dan ook weinig moeite om alle gegevens die uit het gesprek naar voren waren gekomen, in kleine kring te delen. Het was alsof het niet mezelf betrof. Ik hoorde van anderen terug dat ze het een heftig bericht vonden en dat snap ik nu ook, op dat moment echter helemaal niet. Eigenlijk voelden we ons de dagen die volgden alleen maar opgelucht. Uiteraard ook erg blij dat de arts groen licht heeft gegeven voor onze vakantie in de VS deze zomer. Dat de second opinion toch ook voor onszelf veel impact had, bleek echter zondag. Jeetje, zo snel al behande...

Nét terug van Fuerteventura. Meneer Kahler had ik niet in mijn koffers gestopt en wat was het lekker om even afstand van deze stalker te nemen! De reisdag, vorige week maandag, was erg zwaar. Lange rijen bij de incheckbalie, lange rij bij de douane. Ik ben goed in zitten, lopen en liggen, maar jammer genoeg is dat niet mogelijk in de rij. De vliegreis zelf viel me erg mee, helaas was het daarna weer staand wachten op de bus en dan nog een uurtje hobbelen naar Correleja. Maar het mooie hotel met de gastvrije ontvangst maakte meteen heel veel goed. De dagen verliepen in een ritme dat goed past bij een minder goede conditie: iedere morgen constateerden we blij dat het alweer zonnig was en dronken we in bed onze meegenomen oplos-espresso (blijft raar dat die oploskoffie alleen in het buitenland smaakt). Dan, nog altijd in bed, digitaal het krantje lezen en daarna toch maar eens opstaan voor de opfrisrituelen. De dagen vulden zich verder met drie keer per dag aanschuiven aan veel te uitgebr...