Jantje huilt, Jantje lacht
Ik voelde me fysiek niet zo goed de laatste maand, had veel rugpijn, was erg moe en kortademig. Het maakte de aanloop naar 14 januari extra spannend. Ik had de dagen ervoor het gevoel dat het waarschijnlijk snel behandelen werd. En zo niet, dan moest ik vast 25 uur gaan werken door de stomme conclusie van het re-integratiebureau dat me onderzocht heeft. 15 Januari stond het gesprek met mijn werkgever, P en O en een arbeidsdeskundige gepland om te bekijken wat men met de resultaten van dit onderzoek ging doen, dus twee emotioneel heftige dagen achter elkaar. Maandag bij de yoga kwam de spanning er vanuit het niets ineens uit, in de vorm van een flinke huilbui. Gelukkig werd ik liefdevol opgevangen door een aardige vrijwilliger. Dat hielp in ieder geval al een beetje om wat rustiger te worden. Het is geen officiële activiteit binnen het Toon Hermans Huis, huilen, maar reken er maar op dat het er vaak gebeurt. Gelukkig was ik dinsdag op tijd aan de beurt (want wachttijd lijkt in het ...