Kahler op mijn pad

Alweer een dikke maand geleden dat ik hier een bericht schreef. Mijn luchtweginfectie is gelukkig helemaal verdwenen en er zijn geen noemenswaardige nieuwe lichamelijke klachten. Mentaal was het echter wel een zwaardere maand. En dat was de reden dat ik even 'niks te vertellen had'. Of liever gezegd: 'teveel te vertellen had', waardoor ik het niet meer op papier kreeg. Het leven gaat door en inmiddels zijn we aardig aan de diagnose gewend, dat schreef ik al eerder. Maar daar waar de wereld gewoon even hard doordraait, is er bij mij van binnen natuurlijk wel wat veranderd. Ik kijk ineens met verbazing naar het hoge tempo van mijn collega's en leeftijdgenoten. Ik realiseer me dat ik nog niet eens zo heel lang geleden zo'n zelfde tempo meer dan normaal vond. Opstaan, snel douchen, aankleden, ontbijten, een vluchtige blik op de krant werpen, dan naar Gilde. 's Middags thuis voor mijn eigen bedrijf werken en het eten voorbereiden. Na een werkdag was de avond voor...